01-06-2019 | Grandma’s Unforgettable Moment ♦
High Resolution Photo by Ofoto Ray **
LOST IN DIEMEN 2019-285
JPG - 4730x3178 px
Oma’s onvergetelijke moment
Op een koude, grijze zaterdagmiddag had de familie zich verzameld bij het zwembad voor een belangrijk moment: het afzwemmen van kleine Finn. Zijn oma, een dame met een hart van goud en een eigenzinnige persoonlijkheid, was er natuurlijk bij. Ze had al weken naar deze dag uitgekeken, zelfs een nieuw paar schoenen gekocht en haar telefoon volledig opgeladen, zodat ze elke beweging van Finn kon vastleggen.
De geur van chloor vulde de ruimte, gemengd met het gezoem van gesprekken en het geluid van spetterend water. Het zwembad was sfeervol, hoewel de felle tl-lampen boven het water alles iets kil en industrieel maakten. Aan de rand van het bad zaten de andere familieleden op banken, gespannen en trots tegelijk. Sommige ouders fluisterden bemoedigende woorden naar hun kinderen, anderen keken nerveus naar de klok.
Finn was klaar om te gaan. In zijn felgroene zwembroek, een zwembril die te groot leek voor zijn kleine gezicht, stond hij aan de rand van het zwembad. Hij keek even om zich heen, zoekend naar een bekend gezicht, en toen hij zijn oma zag, begon hij breed te glimlachen. Oma stak enthousiast haar duimen omhoog en maakte een dramatische knipoog naar hem. "Je kunt het, jongen!" riep ze door de ruimte, waardoor enkele ouders en de badmeester grinnikten.
De zweminstructeur riep alle kinderen bij elkaar en begon de regels van het afzwemmen uit te leggen. Finn luisterde aandachtig, zijn gezichtje ernstig en gefocust. Dit was een groot moment voor hem. Hij had hard geoefend, al die lessen en al die uren in het water hadden hem zelfverzekerd gemaakt. Maar bovenal wilde hij dat zijn familie trots op hem zou zijn, vooral oma.
Oma stond ondertussen op de rand van het zwembad, haar telefoon stevig in haar hand geklemd. Ze wilde niets missen. Terwijl de kinderen zich klaarmaakten voor hun eerste opdracht – onder water door een hoepel zwemmen – zoomde oma in op haar kleinzoon en begon onophoudelijk foto’s te maken. Ze zakte steeds verder door haar knieën, om precies op ooghoogte met Finn te komen en hem zo goed mogelijk in beeld te brengen. Iedere beweging, elke kleine glimlach wilde ze vastleggen.
"Let op, oma! Straks val je erin," fluisterde haar dochter lachend, die het tafereel met een mengeling van amusement en bezorgdheid volgde. Maar oma wuifde het weg, totaal gefocust op haar missie. Ze zakte zelfs nog wat verder door, bijna gehurkt aan de rand van het bad.
De kinderen begonnen met de eerste oefening, en Finn deed zijn best. Hij zwom geconcentreerd door de hoepel en kwam met een brede glimlach boven water. Oma klapte luid en enthousiast, haar ogen stralend van trots. "Ja, Finn! Dat is mijn jongen!" riep ze, niet lettend op de verbaasde blikken van de andere ouders. Voor haar was Finn het enige dat telde op dat moment.
Maar oma’s enthousiasme bleek zowel haar kracht als haar valkuil te zijn. Terwijl de kinderen doorgingen naar de volgende oefening – een stukje op de rug zwemmen – boog oma zich verder voorover om een betere hoek te krijgen voor haar foto’s. Ze wilde die ene perfecte opname van Finn die boven het wateroppervlak dreef, zijn ogen op de hemel gericht. Ze zette zich schrap, maar haar nieuwe schoenen waren gladder dan gedacht, en ineens verloor ze haar evenwicht.
Voor ze het wist, maakte ze een wankelende beweging naar voren. Haar armen maaiden door de lucht in een poging zichzelf te stabiliseren. Een moment van pure stilte viel over het zwembad, terwijl iedereen vol afschuw toekeek. Het leek alsof de tijd even stil stond. Haar gezicht, haar ogen wijd opengesperd van schrik, weerspiegelde precies wat iedereen dacht: oma ging vallen.
En ja hoor, met een plons die het water hoog deed opspatten, viel oma in het zwembad. Haar val was even onverwacht als dramatisch, en de kinderen stopten geschrokken met zwemmen. Finn draaide zich om en keek met grote ogen naar het tafereel. Het water kolkte om oma heen terwijl ze snel probeerde boven te komen. Haar haren, die zorgvuldig waren gekapt, plakten nu wild om haar gezicht, en haar telefoon was verloren gegaan in de diepte van het zwembad.
Een badmeester sprong meteen in actie en hielp oma overeind. Hoestend en proestend kwam ze omhoog, haar gezicht rood van schaamte, maar er speelde ook een speelse glimlach om haar lippen. "Nou, dat was ook weer eens een manier om een foto te maken," mompelde ze, half lachend, terwijl ze het water uit werd geholpen.
Het hele zwembad barstte in lachen uit. Zelfs de kinderen, die aanvankelijk geschrokken waren, begonnen te giechelen. De zweminstructeur maakte een droog grapje: "Mevrouw, de volgende keer misschien even een duikbril opzetten?" Iedereen lachte, en het ijs was definitief gebroken.
Finn, die de schrik inmiddels te boven was, rende naar de rand van het zwembad en riep: "Oma! Gaat het?" Hij lachte breed toen hij zag dat zijn oma oké was. Ze knipoogde naar hem en riep terug: "Ach, jongen, oma is een oude zeemeermin, dit was niks!"
Oma kreeg een handdoek om zich heen geslagen en ging weer zitten, deze keer op veilige afstand van de rand. Haar dochter gaf haar een knipoog. "Zie je nou, ma? Ik zei toch dat je op moest letten."
Oma haalde haar schouders op, met een ondeugende glimlach. "Ach, ik wilde gewoon dichter bij mijn kleinzoon zijn." Terwijl ze haar natte haren naar achteren streek, keek ze nogmaals naar Finn, die inmiddels verderging met zijn afzwemproeven. Ze was doorweekt en haar schoenen waren waarschijnlijk verloren, maar ze had geen moment willen missen van dit avontuur.
Het afzwemmen ging door en Finn haalde zijn diploma, tot groot applaus van alle aanwezigen. Oma stond opnieuw te klappen, deze keer met haar telefoon veilig opgeborgen en haar voeten stevig op de grond. Toen Finn uiteindelijk zijn diploma in ontvangst nam, rende hij naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel. "Dank je, oma, dat je hier bent!" zei hij stralend.
Oma knuffelde hem stevig terug, met waterige ogen van trots. "Natuurlijk, lieverd. Ik zou het voor geen goud willen missen. Zelfs niet als ik er een duik voor moet nemen."
Grandma’s Unforgettable Moment
On a cold, gray Saturday afternoon, the family had gathered at the pool for an important event: little Finn’s swimming test. His grandma, a warm-hearted woman with a quirky personality, was, of course, there. She had been looking forward to this day for weeks, even buying a new pair of shoes and making sure her phone was fully charged to capture every move Finn would make.
The scent of chlorine filled the air, mixed with the hum of chatter and the sounds of splashing water. The pool area had a certain charm, though the bright fluorescent lights cast a somewhat stark and industrial glow. Along the poolside benches, other family members sat, tense and proud at the same time. Some parents whispered encouraging words to their children, while others glanced nervously at the clock.
Finn was ready to go. In his bright green swim trunks and with goggles that seemed too big for his small face, he stood by the edge of the pool. He looked around, searching for a familiar face, and when he spotted his grandma, he beamed. Grandma gave him a dramatic thumbs-up and a wink. "You’ve got this, kiddo!" she called across the room, making a few parents and even the lifeguard chuckle.
The swimming instructor called all the children together and began explaining the rules of the test. Finn listened carefully, his face serious and focused. This was a big moment for him. He had worked hard, all those lessons and hours in the water had made him confident. But more than anything, he wanted his family to be proud of him, especially his grandma.
Meanwhile, Grandma stood on the edge of the pool, her phone clutched firmly in her hand. She didn’t want to miss a thing. As the kids prepared for their first task – swimming through an underwater hoop – she zoomed in on Finn and began taking nonstop photos. She crouched lower and lower, trying to get at eye level with Finn to capture him as well as possible. Every move, every little smile, she wanted it all documented.
"Careful, Grandma! You’ll fall in," her daughter whispered with a laugh, watching the scene unfold with a mix of amusement and concern. But Grandma waved it off, entirely focused on her mission. She squatted even lower, almost kneeling by the pool’s edge.
The children began their first exercise, and Finn did his best. He swam carefully through the hoop and came up with a big smile. Grandma clapped loudly, her eyes glowing with pride. "Yes, Finn! That’s my boy!" she shouted, not noticing the curious glances from other parents. For her, Finn was the only one that mattered at that moment.
But Grandma’s enthusiasm proved to be both her strength and her downfall. As the children moved on to the next exercise – a bit of backstroke – Grandma leaned even further forward to get a better angle for her photos. She wanted that one perfect shot of Finn floating on his back, his eyes on the ceiling. She braced herself, but her new shoes were slipperier than she’d anticipated, and suddenly, she lost her balance.
Before she knew it, she wobbled forward, her arms flailing through the air as she tried to regain stability. A moment of pure silence fell over the pool as everyone watched in horror. It was as if time froze. Her face, her eyes wide with shock, reflected exactly what everyone was thinking: Grandma was going to fall.
And indeed, with a splash that sent water flying high, Grandma fell into the pool. Her fall was as unexpected as it was dramatic, and the children stopped swimming in shock. Finn turned around, eyes wide as he took in the scene. The water swirled around Grandma as she quickly tried to get back up. Her carefully styled hair now clung wildly to her face, and her phone had disappeared somewhere in the pool’s depths.
A lifeguard sprang into action, helping Grandma back up. Coughing and spluttering, she surfaced, her face red with embarrassment, but a playful smile still lingered on her lips. "Well, that’s one way to take a picture," she muttered, half-laughing as she was helped out of the pool.
The entire pool erupted in laughter. Even the kids, who were initially startled, began giggling. The swimming instructor cracked a dry joke: "Ma’am, maybe bring a pair of goggles next time?" Everyone laughed, and the tension was gone for good.
Finn, who had gotten over his initial shock, ran to the edge of the pool and called out, "Grandma! Are you okay?" He beamed when he saw that she was fine. She winked at him and shouted back, "Oh, sweetheart, Grandma’s an old mermaid, that was nothing!"
Grandma was wrapped in a towel and took a seat again, this time safely away from the pool’s edge. Her daughter gave her a knowing smile. "See, Mom? I told you to be careful."
Grandma shrugged with a mischievous grin. "Oh, I just wanted to be closer to my grandson." As she pushed her wet hair back, she looked over at Finn, who was continuing with his swimming tests. She was soaked, and her shoes were probably ruined, but she wouldn’t have missed this adventure for the world.
The swimming test continued, and Finn earned his certificate, to the loud applause of everyone present. Grandma clapped once again, this time with her phone safely tucked away and her feet firmly on the ground. When Finn finally received his certificate, he ran over to her and gave her a big hug. "Thank you, Grandma, for being here!" he said, smiling brightly.
Grandma hugged him tightly, tears of pride in her eyes. "Of course, sweetheart. I wouldn’t miss this for the world. Not even if I had to take a dive to get here."
Ai CLONE OF THIS PHOTO
