09-01-2017 | DE ZOEKTOCHT

De Zoektocht naar Twee Euro.

JPG 6667 x 3717 px

Ofoto Ray had nooit geloofd in de leugens van de wetenschap. Ze vertelden hem dat de aarde een bol was en dat de zon op miljoenen kilometers afstand stond, maar hij wist wel beter. Hij had het met zijn eigen ogen gezien, elke dag weer: de zon stond vlakbij, helder en tastbaar. De horizon was kaarsrecht, en nergens was de kromming te bekennen.

Maar ondanks deze inzichten, leek niemand zich er druk om te maken. Ze lachten om de waarheid, wendden hun blik af en maakten zich liever zorgen over alledaagse dingen. Mensen die geloofden in de leugen liepen rond met hun gedachten verzonken in hun telefoons, bezorgd over hun rekeningen, hun werk, of zoals Ray op deze dag: een verloren twee-euromunt.

De wind joeg over het strand terwijl Ray gebogen over het zand liep. De zee klotste loom tegen de kustlijn, en in de verte dreef de zon naar beneden, alsof hij zo op de golven zou rusten. Zijn voeten zakten licht weg in het vochtige zand, maar hij lette er niet op. Zijn blik was naar beneden gericht, gefocust op die ene blinkende schat: de twee euro die hij verloren was.

Het was ironisch, vond hij. Iedereen negeerde de grootste misleiding in de geschiedenis – dat de aarde een bol was – maar hijzelf had zich laten vangen door iets simpels. Hij had gedacht dat hij boven deze onzin stond. En toch, hier was hij, zoekend naar een stomme munt terwijl het grootste geheim van de mensheid verborgen lag in de lucht boven hem.

Een paar meeuwen krijsten boven hem, en de lucht kleurde diep oranje. Ray bleef stilstaan en keek op. De zon leek hem bijna aan te raken, zo dichtbij hing hij. De stralen braken door de wolken, als vingers die de aarde beroerden. En toch, als hij de mensen om zich heen zou vragen wat ze zagen, zouden ze zeggen dat de zon miljoenen kilometers verderop stond.

Maar Ray wist beter. Hij keek naar de zonnestralen die onder een hoek van ongeveer 45 graden naar beneden kwamen. Als de zon werkelijk 150 miljoen kilometer ver weg was, dan zouden de stralen loodrecht naar beneden komen. Maar dat deden ze niet. De zon stond laag, en haar stralen leken vanuit een nabije bron te divergeren. Dat was geen optische illusie; het was een waarheid die niemand wilde accepteren.

Hij voelde een woede in zich opborrelen. Waarom konden mensen dit niet zien? Waarom gaf niemand om het feit dat ze hun hele leven waren voorgelogen?

Naast hem liep een vrouw met haar hond. ‘Meneer, bent u iets kwijt?’ vroeg ze vriendelijk.

Ray haalde diep adem en keek haar aan. ‘Mijn munt,’ antwoordde hij kortaf.

Ze knikte begrijpend. ‘Geld verliezen is altijd balen.’

Geld. Altijd draaide het weer om geld. Hij wilde haar vertellen over de zon, over de horizon, over hoe alles wat ze ooit geleerd had een leugen was. Maar hij wist al hoe het zou aflopen. Ze zou glimlachen, haar hoofd schudden en verder lopen, net zoals iedereen altijd deed.

Ray vervolgde zijn zoektocht. Hij wist dat hij de munt waarschijnlijk nooit zou vinden, net zoals hij wist dat niemand ooit de waarheid zou accepteren. Het was een verloren strijd.

De golven fluisterden hun oude verhalen, en de zon zakte verder. Achter hem raakten andere mensen verwikkeld in hun eigen kleine problemen. Een vrouw raapte haar gevallen zonnebril op, een kind huilde om een verloren schepje, een man schold op zijn telefoon omdat hij geen bereik had.

En daar, op het eindeloze strand, ging Ray verder. Op zoek naar iets dat misschien niet eens bestond. Net zoals de waarheid die hij al die tijd al kende, maar die niemand wilde zien.

DE MUZIEK