09-06-2017 | De Scheiding op de Boardwalk

High Resolution Photo by Ofoto Ray ***

LOST IN AMSTERDAM 174 - De Scheiding op de Boardwalk

JPG - 4896x2699 px

De Scheiding op de Boardwalk (NL)

De avondzon liet de lucht gloeien in warme tinten, die langzaam overgingen in een diepe gouden glans. De houten boardwalk strekte zich uit als een lange, eindeloze brug, geflankeerd door kalm water aan beide zijden. Het was stil, op het zachte kabbelende geluid van het water na. Op deze verlaten plek zaten een man en een vrouw, elk aan een kant van de boardwalk, met een lege, lange afstand tussen hen. Ze keken niet naar elkaar. Ze durfden niet.

Ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien. De man, Lukas, had hier altijd al gewoond; zijn leven was nauw verweven met de rust en het ritme van het water. Hij had een eenvoudig bestaan opgebouwd, zich verschuilend in routine en stilte. De vrouw, Emma, was teruggekeerd naar dit dorp na een jarenlange afwezigheid. Toen ze jong waren, waren ze onafscheidelijk, twee zielen die elkaar begrepen zonder woorden. Maar zoals bij veel relaties het geval is, had het leven hun paden in verschillende richtingen gestuurd.

Emma had altijd honger gehad naar avontuur. Ze wilde de wereld zien, wilde ontsnappen aan het kleine dorp dat haar als een kooi voelde. Lukas, daarentegen, had zijn wortels diep in de grond. Hij was niet gebouwd om weg te gaan; hij wilde blijven, hij wilde bouwen. Ze hadden geprobeerd samen te blijven, zelfs toen Emma de stad verliet om te studeren en te reizen, maar uiteindelijk werd de afstand niet alleen fysiek. Hun levens groeiden uit elkaar, en naarmate de jaren verstreken, werden de herinneringen vager, werden brieven zeldzaam, en langzaam maar zeker verloren ze elkaar.

Nu waren ze hier, door een bizarre samenloop van omstandigheden, opnieuw op dezelfde plek. Ze waren allebei teruggekeerd naar de boardwalk, die vroeger hun geheime toevluchtsoord was. In hun jeugdige verliefdheid hadden ze vaak samen naar de horizon gekeken, hun toekomst aan elkaar beloofd en dromen gedeeld die ze toen nog niet begrepen. Deze boardwalk was destijds een plek van hoop en belofte. Nu was het een brug tussen hun verleden en hun heden – een smalle strook waar hun herinneringen rondspookten.

Emma had het besluit genomen om terug te keren naar het dorp na het overlijden van haar moeder. Ze voelde dat het tijd was om haar verleden onder ogen te zien en te verzoenen met de dromen die ze ooit had gehad, dromen die gedeeltelijk waren uitgekomen en gedeeltelijk waren vervlogen. Ze had geprobeerd Lukas te vergeten, maar hij had altijd op de achtergrond van haar gedachten gewacht, zoals de echo van een verre melodie. Ze wist dat hij er nog steeds woonde, had verhalen gehoord over zijn eenvoudige, eenzame leven aan het water, maar ze wist niet of hij haar nog wilde zien, of hij nog om haar gaf.

Lukas had die dag nietsvermoedend zijn vaste route genomen langs het water. Hij had geen idee dat Emma terug was, en dat zij diezelfde plek zou opzoeken. Toen hij haar zag, ver weg aan het einde van de boardwalk, herkende hij haar onmiddellijk. Ondanks de jaren die voorbij waren gegaan, ondanks de kleine rimpels die de tijd op hun gezichten had achtergelaten, voelde hij meteen dat het Emma was. Zijn hart miste een slag, zijn adem stokte. Maar in plaats van op haar af te lopen, bleef hij op zijn plek zitten. Wat kon hij zeggen na al die tijd? En misschien nog belangrijker: zou ze wel willen luisteren?

Emma voelde zijn aanwezigheid voordat ze hem zag. Er was iets in de lucht, een soort spanning die haar huid deed tintelen. Toen ze opkeek en hem aan het einde van de boardwalk zag, voelde ze een golf van emoties die ze nauwelijks kon verwerken. Er was vreugde, maar ook spijt, en zelfs een vleugje pijn. Ze wilden naar elkaar toe rennen, zoals in die romantische films die ze vroeger samen keken, maar de werkelijkheid voelde anders. Er was een kloof tussen hen, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

Ze bleven minutenlang stil zitten, een onzichtbare muur scheidend hen beiden, gebouwd uit gemiste kansen en woorden die nooit werden uitgesproken. Ze wisten niet hoe ze die muur konden afbreken, of dat überhaupt mogelijk was. Beiden voelden ze de wens om te spreken, maar geen van beiden durfde het eerste woord te zeggen. De stilte leek zwaar, bijna tastbaar, alsof het de woorden opslokte die ze hadden willen zeggen.

Uiteindelijk besloot Emma dat ze iets moest doen. Ze stond op, haar benen lichtjes trillend, en begon langzaam in zijn richting te lopen. Lukas keek haar kant op, maar bleef zitten. Hij voelde een mengeling van hoop en angst; hij wist niet of hij klaar was om haar weer toe te laten, zelfs niet voor een gesprek. Maar hij wist ook dat hij haar niet wilde tegenhouden. Er was altijd een stukje van hem dat naar haar verlangde, zelfs na al die jaren.

Toen ze halverwege was, stopte Emma. Ze keek naar het water en ademde diep in. “Hoe is het met je, Lukas?” vroeg ze zachtjes, haar stem gedragen door de wind, net luid genoeg om over de afstand te reiken. Haar woorden waren eenvoudig, maar beladen met alles wat onuitgesproken was gebleven.

Lukas keek naar de horizon. “Het gaat... het gaat wel,” antwoordde hij, zijn stem breekbaar maar vastberaden. Hij wist niet hoe hij zijn gevoelens moest verwoorden. Hoe kon hij uitleggen hoe hij zich al die jaren gevoeld had, hoe vaak hij zich had afgevraagd hoe het zou zijn als ze terugkwam, maar zich ook had voorbereid op het idee dat ze elkaar nooit meer zouden zien?

Ze stonden daar, ieder aan zijn eigen kant van hun gedeelde verleden, beiden beseffend dat tijd en afstand hen hadden veranderd. De warme kleuren van de zonsondergang omhulden hen, alsof de natuur hun ontmoeting zegenend omarmde, maar tegelijkertijd voelde het alsof deze ontmoeting een afscheid was, een afsluiting.

Emma voelde tranen opkomen, maar ze hield zich in. “Ik heb veel nagedacht, over ons... over alles. Het spijt me, Lukas. Ik heb spijt van hoe ik dingen heb achtergelaten.”

Lukas knikte langzaam. Hij begreep haar pijn, want het was ook zijn pijn. Hij had nooit geweten hoe hij moest omgaan met haar vertrek, met het verlies van hun dromen samen. “Ik begrijp het, Emma,” zei hij uiteindelijk, zijn stem geladen met alle emoties die hij jarenlang had weggestopt. “We waren jong, misschien zelfs naïef. Misschien konden we niet anders.”

Er viel een stilte, maar deze was zachter, minder verstikkend dan daarvoor. Het voelde alsof ze elkaar eindelijk begrepen, alsof de afstand tussen hen, hoewel nog steeds fysiek aanwezig, op een dieper niveau was verdwenen. De woorden die ze elkaar hadden gezegd waren simpel, maar het was precies wat ze nodig hadden om vrede te sluiten met hun gedeelde verleden.

Langzaam draaide Emma zich om en begon terug te lopen naar het begin van de boardwalk. Lukas keek haar na, met een gevoel van afsluiting maar ook van opluchting. Ze hadden geen verzoening nodig gehad in de traditionele zin; ze hadden slechts erkenning nodig voor wat was geweest, een bevestiging dat hun herinneringen waardevol waren, zelfs als hun wegen gescheiden bleven.

Toen de zon eindelijk onderging en de lucht een diepere, donkere tint aannam, bleven hun silhouetten nog even zichtbaar tegen de horizon. Twee figuren, ver uit elkaar, verbonden door wat ooit was geweest, maar klaar om verder te gaan, elk hun eigen kant op.

The Separation on the Boardwalk (EN)

The evening sun cast a warm glow over the sky, turning it into a deep, golden hue. The wooden boardwalk stretched out like an endless bridge, flanked by calm water on both sides. It was silent, save for the gentle lapping of the water. In this deserted place sat a man and a woman, each on opposite sides of the boardwalk, separated by a long, empty distance. They didn’t look at each other. They didn’t dare.

They hadn’t seen each other in years. The man, Lukas, had always lived here; his life was intertwined with the peace and rhythm of the water. He had built a simple existence, hiding in routine and silence. The woman, Emma, had returned to this town after a long absence. When they were young, they had been inseparable, two souls who understood each other without words. But, as is often the case, life had pulled their paths in different directions.

Emma had always been hungry for adventure. She wanted to see the world, to escape from the small town that felt like a cage. Lukas, on the other hand, had deep roots. He wasn’t built to leave; he wanted to stay, to build. They tried to stay together, even when Emma left for the city to study and travel, but eventually, the distance became more than just physical. Their lives grew apart, and as the years passed, their memories faded, letters grew rare, and they lost each other, little by little.

Now they found themselves here, by some strange twist of fate, on the same boardwalk. They had both returned to this place that had once been their secret refuge. In their youthful love, they had often sat here, looking at the horizon, promising each other their future, sharing dreams they barely understood. This boardwalk had been a place of hope and promise. Now, it was a bridge between their past and their present—a narrow strip where their memories lingered.

Emma had decided to return to the town after her mother passed away. She felt it was time to confront her past, to reconcile the dreams she once had, some of which had come true, some of which had faded. She had tried to forget Lukas, but he had always lingered in the back of her mind, like the echo of a distant melody. She knew he still lived here, had heard stories of his simple, solitary life by the water, but she didn’t know if he’d want to see her or if he even cared.

Lukas had been following his usual route along the water that day, unaware that Emma had returned or that she would seek out the same place. When he saw her, far off at the other end of the boardwalk, he recognized her immediately. Despite the years that had passed, despite the subtle lines time had left on their faces, he knew right away it was Emma. His heart skipped a beat, his breath caught. But instead of walking toward her, he remained seated. What could he say after all this time? And perhaps more importantly: would she even want to listen?

Emma felt his presence before she saw him. There was something in the air, a kind of tension that made her skin tingle. When she looked up and saw him at the end of the boardwalk, she felt a surge of emotions that she could barely process. There was joy, but also regret, and even a hint of pain. They wanted to run toward each other, like in those romantic movies they used to watch together, but reality felt different. There was a chasm between them, not just physically, but emotionally.

They sat there in silence for minutes, an invisible wall separating them, built from missed chances and words that had never been spoken. They didn’t know how to break down that wall, or even if it was possible. Both felt the urge to speak, but neither dared to say the first word. The silence felt heavy, almost tangible, as if it was swallowing up the words they wanted to say.

Eventually, Emma decided she had to do something. She stood up, her legs trembling slightly, and began to walk slowly in his direction. Lukas looked in her direction but remained seated. He felt a mix of hope and fear; he didn’t know if he was ready to let her back in, even just for a conversation. But he also knew he didn’t want to stop her. There was always a part of him that longed for her, even after all these years.

When she was halfway there, Emma stopped. She looked at the water and took a deep breath. “How have you been, Lukas?” she asked softly, her voice carried by the wind, just loud enough to reach him across the distance. Her words were simple but loaded with everything that had been left unsaid.

Lukas looked toward the horizon. “I’m... I’m okay,” he answered, his voice fragile but determined. He didn’t know how to put his feelings into words. How could he explain how he had felt all these years, how often he had wondered what it would be like if she came back, yet also prepared himself for the idea that they might never see each other again?

They stood there, each on their own side of their shared past, both realizing that time and distance had changed them. The warm colors of the sunset enveloped them, as if nature was blessing their encounter, but at the same time, it felt as if this meeting was a farewell, a closing.

Emma felt tears welling up, but she held them back. “I’ve thought a lot, about us... about everything. I’m sorry, Lukas. I’m sorry for how I left things.”

Lukas nodded slowly. He understood her pain because it was also his. He had never known how to deal with her leaving, with the loss of their dreams together. “I understand, Emma,” he finally said, his voice carrying all the emotions he had buried for years. “We were young, maybe even naive. Maybe we couldn’t have done it any other way.”

There was silence, but it was softer now, less oppressive than before. It felt like they finally understood each other, as if the distance between them, though still physically present, had disappeared on a deeper level. The words they had spoken were simple, but they were exactly what they needed to make peace with their shared past.

Slowly, Emma turned and began walking back toward the start of the boardwalk. Lukas watched her go, feeling a sense of closure but also relief. They didn’t need reconciliation in the traditional sense; they just needed acknowledgment of what had been, a confirmation that their memories were valuable, even if their paths remained separate.

As the sun finally dipped below the horizon and the sky took on a deeper, darker hue, their silhouettes remained visible against the horizon for just a few moments longer. Two figures, far apart, connected by what once was, but ready to move forward, each in their own direction.

Setkání na molu (CZ)

Večerní slunce zbarvilo oblohu do teplých odstínů, které se postupně měnily ve zlatavou záři. Dřevěný molo se táhl jako dlouhý, nekonečný most, lemovaný klidnou vodou na obou stranách. Bylo ticho, až na jemné šplouchání vody. Na tomto opuštěném místě seděl muž a žena, každý na jedné straně mola, mezi nimi prázdná, dlouhá vzdálenost. Nedívali se na sebe. Neodvažovali se.

Léta se neviděli. Muž, Lukáš, zde vždy žil; jeho život byl úzce spjatý s klidem a rytmem vody. Vybudoval si jednoduchý život, ukrytý v rutině a tichu. Žena, Emma, se po mnoha letech vrátila do této vesnice. Když byli mladí, byli nerozluční, dvě duše, které si rozuměly beze slov. Ale jako u mnoha vztahů, i jejich životní cesty se nakonec rozdělily.

Emma vždy toužila po dobrodružství. Chtěla vidět svět, chtěla uniknout z vesnice, která ji připadala jako klec. Lukáš měl naopak své kořeny hluboko zapuštěné v zemi. Nebyl stvořen k tomu, aby odešel; chtěl zůstat, chtěl budovat. Snažili se spolu zůstat, i když Emma odešla do města studovat a cestovat, ale nakonec vzdálenost nebyla jen fyzická. Jejich životy se odcizily, a jak plynula léta, vzpomínky bledly, dopisy se stávaly vzácnějšími, a pomalu, ale jistě se jeden druhému ztratili.

Teď tu byli, díky podivné souhře náhod, znovu na stejném místě. Oba se vrátili na mol, který kdysi býval jejich tajným útočištěm. V době jejich mladé lásky se často dívali na horizont, slibovali si budoucnost a sdíleli sny, kterým tehdy ještě nerozuměli. Tento mol byl tehdy místem naděje a příslibů. Nyní to byl most mezi jejich minulostí a přítomností – úzký pás, kde se jejich vzpomínky vznášely jako přízraky.

Emma se rozhodla vrátit do vesnice po smrti své matky. Cítila, že je čas postavit se tváří v tvář své minulosti a smířit se s dávnými sny, sny, které se částečně naplnily a částečně rozplynuly. Snažila se na Lukáše zapomenout, ale vždy byl někde v pozadí jejích myšlenek, jako ozvěna vzdálené melodie. Věděla, že tu stále žije, slyšela příběhy o jeho jednoduchém, osamělém životě u vody, ale netušila, zda ji ještě bude chtít vidět, zda mu na ní ještě záleží.

Lukáš si toho dne nic netušíce vyrazil svou obvyklou cestou podél vody. Netušil, že se Emma vrátila a že zamíří na stejné místo. Když ji uviděl, daleko na konci mola, okamžitě ji poznal. Navzdory létům, která uplynula, navzdory drobným vráskám, které čas zanechal na jejich tvářích, hned věděl, že je to Emma. Jeho srdce vynechalo úder, dech se mu zadrhl. Místo aby se k ní rozběhl, zůstal sedět. Co by jí po tolika letech mohl říct? A možná ještě důležitější otázka: chtěla by vůbec poslouchat?

Emma cítila jeho přítomnost dříve, než ho spatřila. Ve vzduchu bylo něco zvláštního, nějaké napětí, které jí způsobilo jemné brnění na kůži. Když vzhlédla a uviděla ho na konci mola, zaplavila ji vlna emocí, které sotva mohla zvládnout. Byla tam radost, ale i lítost a dokonce i náznak bolesti. Chtěli se k sobě rozběhnout, jako v těch romantických filmech, které kdysi společně sledovali, ale realita byla jiná. Mezi nimi byla propast, nejen fyzická, ale i emoční.

Minuty seděli v tichu, neviditelná zeď je oddělovala, postavená z promarněných příležitostí a nevyřčených slov. Ani jeden z nich nevěděl, jak tu zeď zbořit, nebo zda to vůbec bylo možné. Oba měli touhu promluvit, ale nikdo se neodvážil říct první slovo. Ticho se zdálo těžké, téměř hmatatelné, jako by pohlcovalo všechna slova, která chtěli říct.

Nakonec se Emma rozhodla, že musí něco udělat. Postavila se, její nohy se mírně třásly, a začala pomalu kráčet směrem k němu. Lukáš se na ni podíval, ale zůstal sedět. Cítil směs naděje a strachu; nevěděl, jestli je připraven ji znovu pustit do svého života, dokonce ani pro rozhovor. Ale věděl také, že ji nechce zastavit. Vždy v něm bylo něco, co po ní toužilo, i po tolika letech.

Když byla v půli cesty, zastavila se Emma. Podívala se na vodu a zhluboka se nadechla. "Jak se máš, Lukáši?" zeptala se tiše, její hlas nesený větrem, dost hlasitý, aby překonal vzdálenost mezi nimi. Její slova byla prostá, ale plná všeho, co zůstalo nevyřčeno.

Lukáš se podíval na horizont. "Jde to... jde to," odpověděl, jeho hlas byl křehký, ale rozhodný. Nevěděl, jak by mohl své pocity vyjádřit slovy. Jak by mohl vysvětlit, jak se cítil všechna ta léta, kolikrát přemýšlel, jaké by to bylo, kdyby se vrátila, ale zároveň se připravoval na možnost, že se už nikdy neuvidí?

Stáli tam, každý na své straně jejich společné minulosti, oba si uvědomovali, že čas a vzdálenost je změnily. Teplé barvy západu slunce je obklopovaly, jako by jejich setkání příroda požehnala, ale zároveň to působilo, jako by toto setkání bylo rozloučením, uzavřením jedné kapitoly.

Ai CLONE OF THIS PHOTO