14-07-2018 | Painting in the Light ♦

High Resolution Photo by Ofoto Ray **

LOST IN PRAGUE 142

JPG - 3890x2221 px

---

Schilderend in het Licht (NL)

Linda zat in stilte op de brede traptreden, haar penseel licht in haar vingers, haar bewegingen kalm en geconcentreerd. Ze was verdiept in haar schilderij, bijna onaantastbaar voor de buitenwereld. De zachte stralen van het zonlicht die door de bomen filterden, vielen precies op haar witte hoed, waardoor ze leek op een personage uit een schilderij van lang geleden. Het contrast tussen het felle licht en de donkere schaduwen om haar heen gaf de omgeving een mystieke sfeer, alsof dit moment zich afspeelde in een wereld los van tijd.

Linda en Jan waren samen naar Praag gekomen, een stad die hen beiden al lang fascineerde. De kronkelende steegjes, de oude gebouwen en de bruggen vol geschiedenis hadden altijd een magische aantrekkingskracht op hen gehad. Jan, een schrijver, voelde zich aangetrokken tot de verhalen die in de stenen van de stad verborgen lagen, terwijl Linda zich liet betoveren door de kleuren en het licht dat over de rivier en de historische gebouwen viel. Elke ochtend ging ze op pad met haar schetsboek en schildermaterialen, terwijl Jan zich terugtrok in een café of bibliotheek om te schrijven.

Vandaag had Linda een plekje gevonden in een afgelegen hoekje van het park, waar ze op een steenachtige trap zat die omhoog leidde naar een lantaarnpaal. Ze had haar ezel opgezet, de verf klaargemaakt, en was begonnen met haar penseelstreken. Ze had niets anders nodig; de eenvoud van het schilderen en het observeren van het licht dat door de bomen scheen, vulden haar met een rust die ze niet vaak voelde.

Jan wist waar hij haar kon vinden. Elke dag zocht hij haar op zodra hij genoeg geschreven had, en samen genoten ze dan van een kop koffie of een wandeling door de stad. Hun relatie was gebouwd op een diep begrip voor elkaars stille momenten, voor de ruimte die ze elkaar gaven om te creëren. Vandaag vond hij haar precies zoals hij had verwacht, met haar grote hoed diep over haar gezicht gebogen, haar penseel dansend over het doek.

"Linda," zei Jan zachtjes toen hij naast haar kwam staan. Ze keek op, haar ogen half bedekt door de rand van haar hoed, maar ze glimlachte toen ze hem zag.

“Heb je veel geschreven vandaag?” vroeg ze, haar stem nauwelijks hoorbaar in de stilte van het park.

Hij knikte. "Genoeg om het gevoel te hebben dat ik iets heb vastgelegd. En jij? Wat schilder je vandaag?"

Ze draaide het doek een beetje zodat hij het kon zien. Het was een abstracte weergave van het licht dat door de bomen scheen, een spel van schaduwen en zonnestralen die zich over het park verspreidden. De lijnen waren vloeiend, de kleuren gedempt, alsof ze het moment wilde vangen zoals het voelde, niet zoals het er werkelijk uitzag.

Jan keek ernaar en voelde een warme gloed van trots. "Het is prachtig. Het voelt... alsof het ademt."

Linda glimlachte en ging weer verder met haar penseelstreken, terwijl Jan stil naast haar bleef staan, genietend van haar concentratie en de rust die ze uitstraalde. Ze hadden al zoveel samen meegemaakt, zoveel steden bezocht, zoveel verhalen geschreven en geschilderd, maar elk moment zoals dit voelde nieuw, alsof ze het voor de eerste keer beleefden.

Ze hoefden niet te praten om te begrijpen wat de ander voelde. Dit was hun gedeelde stilte, hun verbondenheid. Voor anderen leek het misschien dat ze gewoon naast elkaar zaten zonder interactie, maar voor hen was het een diepgaande communicatie zonder woorden. Hun liefde had geen grootse gebaren nodig; het was aanwezig in de kleine momenten, in de vanzelfsprekendheid van elkaars aanwezigheid.

Linda had zich altijd op haar gemak gevoeld in haar eigen wereld, in de stilte en concentratie die schilderen haar gaf. Maar sinds ze Jan kende, had die stilte een andere diepte gekregen, een warmte die ze nooit eerder had gevoeld. Hij was haar steun, haar muse, haar toeschouwer. Hij snapte het belang van deze momenten voor haar, net zoals zij zijn stille uren van schrijven begreep.

Plotseling werd de rust van het park verstoord door het geluid van passerende voetstappen. Een paar toeristen liepen langs, een jong stel dat luidkeels in het Engels tegen elkaar sprak en selfies maakte met hun telefoons. Ze leken zich niet bewust van de serene sfeer die Linda en Jan deelden, hun aanwezigheid voelde als een verstoring in een anders perfect stil moment.

Linda glimlachte even naar hen, maar richtte zich snel weer op haar werk. Ze was gewend aan de stadse geluiden en de toevallige passanten die haar schilderplekjes ontdekten. In Praag, een stad waar geschiedenis en moderniteit naast elkaar bestaan, waren zulke contrasten onvermijdelijk. Toch voelde ze een lichte opluchting toen het stel verder liep en de rust terugkeerde.

Ze liet haar penseel rusten en keek naar Jan. "Soms voelt het alsof we de enige zijn die deze plek echt zien," zei ze zachtjes.

Jan knikte. "Misschien zijn we dat ook. Niet iedereen heeft de ogen om de stilte te zien."

Linda lachte en legde haar hand even op de zijne. Het was een simpel gebaar, maar het sprak boekdelen. Ze zaten nog een tijdje zwijgend naast elkaar, tot ze voelde dat haar schilderij af was. Ze zette haar penseel neer, keek naar het doek en knikte langzaam, tevreden met wat ze had vastgelegd.

"Ben je klaar voor koffie?" vroeg Jan toen.

Linda glimlachte. "Altijd."

Samen pakten ze haar spullen in, Jan hielp haar met de ezel en de verfspullen. Ze liepen hand in hand door het park, richting een klein café dat ze eerder die week hadden ontdekt. Het was een ouderwets zaakje met houten tafels en een terras dat uitkeek over een rustige straat.

Terwijl ze van hun koffie nipten, bespraken ze hun plannen voor de rest van de dag. Misschien zouden ze de Karelsbrug nog eens oversteken, of een museum bezoeken. Of misschien zouden ze gewoon een wandeling maken zonder doel, verdwalen in de kronkelende straatjes en genieten van de sfeer.

Voor Linda was het schilderen in Praag niet alleen een artistieke bezigheid. Het was haar manier om de stad in zich op te nemen, om een deel van haar ziel op het doek achter te laten, net zoals de stad een deel van zichzelf in haar achterliet. Ze voelde zich verbonden met de plekken waar ze schilderde, alsof ze een stukje van haar hart achterliet in elke penseelstreek.

En Jan was altijd daar om het met haar te delen. Hun reis naar Praag zou niet eeuwig duren, maar de herinneringen die ze hier creëerden, zouden voor altijd deel uitmaken van hun verhaal. Terwijl ze daar samen zaten, de zon langzaam zakkend boven de oude stad, wisten ze beiden dat dit een moment was dat ze nooit zouden vergeten.

De stilte tussen hen was genoeg. Geen woorden waren nodig om te beseffen dat ze hier thuishoorden, dat hun liefde geworteld was in de eenvoud van samen zijn, in het delen van stilte en het koesteren van kunst.

Painting in the Light (EN)

Linda sat in silence on the broad stone steps, her brush light in her fingers, her movements calm and focused. She was immersed in her painting, almost untouchable by the outside world. Soft rays of sunlight filtered through the trees, illuminating her white hat, making her appear like a figure from a painting from long ago. The contrast between the bright light and the deep shadows around her gave the scene a mystical atmosphere, as if this moment existed in a world outside of time.

Linda and Jan had come to Prague together, a city that had fascinated them both for years. The winding alleys, the historic buildings, and the bridges filled with stories had always held a magical allure for them. Jan, a writer, was drawn to the tales hidden within the stones of the city, while Linda was captivated by the colors and light dancing across the river and historic buildings. Every morning, she would set out with her sketchbook and painting supplies, while Jan would retreat to a café or library to write.

Today, Linda had found a secluded spot in a quiet corner of the park, where she sat on the stone steps leading up to a solitary lamppost. She had set up her easel, prepared her paints, and begun her strokes. She needed nothing else; the simplicity of painting and observing the light streaming through the trees filled her with a peace she seldom felt.

Jan knew where to find her. Each day, as soon as he had written enough, he would seek her out, and they would share a coffee or a leisurely walk through the city. Their relationship was built on a deep understanding of each other’s need for quiet moments, for the space to create. Today, he found her exactly as he expected, her large hat casting a shadow over her face, her brush dancing across the canvas.

“Linda,” Jan said softly as he approached her. She looked up, her eyes partly hidden by the brim of her hat, but she smiled when she saw him.

“Did you write a lot today?” she asked, her voice barely audible in the stillness of the park.

He nodded. “Enough to feel like I captured something. And you? What are you painting today?”

She turned the canvas slightly so he could see it. It was an abstract representation of the light filtering through the trees, a play of shadows and sunbeams scattered across the park. The lines were fluid, the colors muted, as if she were capturing the moment as it felt, not as it truly looked.

Jan gazed at it, feeling a warm glow of pride. “It’s beautiful. It feels… like it’s breathing.”

Linda smiled and resumed her brushstrokes, while Jan stood quietly beside her, savoring her concentration and the calm she radiated. They had shared so much together, traveled to so many cities, painted and written so many stories, yet each moment like this felt new, as if they were experiencing it for the first time.

They didn’t need to talk to understand what the other was feeling. This was their shared silence, their connection. To others, it might seem as though they were simply sitting beside each other without interacting, but for them, it was a profound communication without words. Their love didn’t need grand gestures; it was present in the small moments, in the natural ease of being with one another.

Linda had always felt comfortable in her own world, in the silence and concentration that painting brought her. But since she met Jan, that silence had taken on a new depth, a warmth she had never known before. He was her support, her muse, her spectator. He understood the importance of these moments to her, just as she understood his quiet hours of writing.

Suddenly, the stillness of the park was interrupted by the sound of footsteps passing by. A few tourists walked past, a young couple speaking loudly in English and snapping selfies with their phones. They seemed unaware of the serene atmosphere Linda and Jan shared, their presence a disruption in an otherwise perfect quiet moment.

Linda smiled at them briefly but quickly returned to her work. She was used to the sounds of the city and the occasional passerby who discovered her painting spots. In Prague, a city where history and modernity coexisted, such contrasts were inevitable. Still, she felt a slight sense of relief when the couple moved on, and the peace returned.

She rested her brush and looked at Jan. “Sometimes it feels like we’re the only ones who really see this place,” she said softly.

Jan nodded. “Maybe we are. Not everyone has the eyes to see the silence.”

Linda laughed and briefly laid her hand on his. It was a simple gesture, but it spoke volumes. They sat together in silence for a while longer until she felt her painting was complete. She set her brush down, looked at the canvas, and nodded slowly, satisfied with what she had captured.

“Are you ready for coffee?” Jan asked.

Linda smiled. “Always.”

Together, they packed up her supplies, Jan helping with the easel and paints. They walked hand in hand through the park, heading to a small café they had discovered earlier that week. It was an old-fashioned place with wooden tables and a terrace overlooking a quiet street.

As they sipped their coffee, they talked about their plans for the rest of the day. Maybe they would cross the Charles Bridge again or visit a museum. Or maybe they would simply wander with no destination, getting lost in the winding streets and soaking up the atmosphere.

For Linda, painting in Prague wasn’t just an artistic endeavor. It was her way of absorbing the city, of leaving a piece of her soul on the canvas, just as the city left a part of itself in her. She felt connected to the places where she painted, as if she left a piece of her heart in each brushstroke.

And Jan was always there to share it with her. Their trip to Prague wouldn’t last forever, but the memories they created here would always be a part of their story. As they sat together, the sun slowly setting over the old city, they both knew that this was a moment they would never forget.

The silence between them was enough. No words were needed to realize they belonged here, that their love was rooted in the simplicity of being together, in sharing silence, and in cherishing art.

Ai CLONE OF THIS PHOTO