18-09-2017 | Smoking in Silence ♦

High Resolution photo by Ofoto Ray **

LOST IN AMSTERDAM 115 - Smoking in Silence

JPG - 4837x2687 px

Rokend in Stilte (NL)

Ze stonden daar, als standbeelden in de zachte regen, beiden gehuld in donkere kledij. Hun gezichten waren rustig, hun blikken strak naar voren gericht, alsof ze elk detail van het moment in zich wilden opnemen. In hun handen hielden ze een sigaret vast, het enige teken van beweging terwijl het rookpluimpje zich traag in de lucht mengde.

Al meer dan vijftig jaar waren ze onafscheidelijk, Marie en Jacques. Hun leven samen had niet alleen uit woorden bestaan maar vooral uit stilte – een stilte die rijk en betekenisvol was, gevuld met alles wat ze samen hadden meegemaakt, maar waar ze zelden over spraken. Ze hadden geen woorden nodig om te begrijpen wat de ander voelde; een blik, een klein gebaar, een sigaretje samen roken in stilte, dat was alles wat ze nodig hadden.

Vandaag stonden ze voor het oude stadspaleis, een gebouw waar hun geschiedenis net zo diep in geworteld was als de wortels van de bomen in het park ernaast. Hier, meer dan veertig jaar geleden, hadden ze elkaar ontmoet tijdens een bijeenkomst van vrienden. Jacques was toen een stille, serieuze man geweest, die altijd wat op de achtergrond bleef. Marie was meer levendig, met een scherp gevoel voor humor en een scherpe tong. Maar die dag, op een koude winteravond, hadden hun blikken elkaar gekruist, en dat was het begin geweest van een stil verhaal dat zich over decennia zou uitspreiden.

Ze hadden elkaar leren kennen in een tijd waarin er geen haast was, geen druk om constant hun gevoelens uit te spreken. Hun relatie was gebouwd op eenvoud en respect. Jacques had Marie in zijn leven laten omdat zij de enige was die hem niet wilde veranderen, die zijn stilte accepteerde als een fundamenteel onderdeel van wie hij was.

Jaren later, toen ze getrouwd waren en een gezin hadden gesticht, hadden hun avonden vaak hetzelfde ritueel: zodra de kinderen in bed lagen en het huis stil werd, stonden ze samen buiten op het balkon met een sigaret, kijkend naar de sterren. Het was hun gezamenlijke moment van rust, een pauze van het drukke leven dat hen omringde. Roken in stilte – het was een vreemde gewoonte, maar een die voor hen betekenis had. Die paar minuten van stilte waren als een gesprek zonder woorden, een verbinding die alleen zij samen volledig begrepen.

Nu waren de kinderen volwassen en de wereld om hen heen veranderd. Roken werd steeds minder geaccepteerd en hun vriendenkring was door de jaren heen kleiner geworden. Toch hielden Jacques en Marie vast aan hun ritueel. Zelfs toen Jacques een hartaanval kreeg, bleef hij af en toe een sigaretje roken, ondanks de waarschuwingen van zijn arts. Het was geen gewoonte die hij wilde opgeven; het was een onderdeel van zijn leven, net zoals Marie dat was.

Vandaag was anders. Ze stonden hier voor het stadspaleis omdat er een herdenking was voor een vriend van vroeger, een man die ze allebei goed gekend hadden. Hij was een van de laatste vrienden uit hun jeugd die nog in leven was geweest. Zijn overlijden had hen herinnerd aan hun eigen sterfelijkheid en had een onverwachte stilte tussen hen gebracht, anders dan de vertrouwde stilte waarin ze zich thuis voelden.

Marie inhaleerde diep, hield de rook even vast en blies deze toen langzaam uit. Jacques, die naast haar stond, deed hetzelfde, zijn handen licht trillend, maar zijn greep stevig. Ze wisselden geen woord, maar in hun harten deelden ze hetzelfde verdriet, dezelfde eenzaamheid die kwam met het verlies van een vriend, met het besef dat hun eigen tijd misschien ook dichterbij kwam.

"Ik vraag me soms af hoe lang we dit nog kunnen doen," zei Marie zachtjes, haar ogen gericht op de donkere stenen muur van het gebouw. Het was een zeldzame uitspraak van haar kant; ze sprak bijna nooit over de toekomst.

Jacques keek opzij naar haar, zijn gezicht onveranderd kalm, maar zijn ogen zacht en begrijpend. "Zolang als we willen," antwoordde hij na een korte stilte. Het was een eenvoudige zin, maar in die woorden lag zijn belofte, zijn toewijding aan haar. Zolang als ze er samen voor kozen, zouden ze doorgaan met dit stille ritueel, hun rookpauzes, hun stille momenten waarin ze herinneringen ophaalden zonder woorden.

Ze rookten in stilte verder, kijkend naar de mensen die voorbijliepen, zich niet bewust van de wereld om hen heen. Het was alsof ze in hun eigen kleine universum stonden, onaantastbaar voor de tijd en de realiteit. De rook van hun sigaretten zweefde omhoog en verdween in de lucht, net zoals de herinneringen aan hun vriend nu vervaagden, een echo die in stilte werd meegenomen.

Toen de sigaretten op waren, kneep Marie het peukje uit tussen haar vingers en stopte het zorgvuldig in haar tas. Ze had nooit gewild dat hun rookpauzes de wereld zouden bevuilen; hun ritueel was iets intiems, en ze wilde geen sporen achterlaten, geen tekenen van vergankelijkheid. Jacques volgde haar voorbeeld, gooide zijn sigaret niet op de grond, maar stopte het peukje in een oud doosje dat hij altijd bij zich droeg.

“Zullen we gaan?” vroeg hij, met dezelfde rustige toon die hij altijd had.

Marie knikte, haakte haar arm door de zijne en samen wandelden ze weg van het gebouw dat zoveel van hun gezamenlijke herinneringen droeg. In stilte, zoals altijd.

Ze wisten beiden dat er een dag zou komen waarop een van hen alleen zou staan, zonder iemand om mee te roken, zonder iemand om de stilte mee te delen. Maar die gedachte hoefde vandaag niet uitgesproken te worden. Vandaag was genoeg.

En zo liepen ze weg, rokend in stilte, vastbesloten om elke gedeelde minuut te koesteren zolang ze konden, wetend dat de waarde van een leven niet alleen zat in woorden, maar vooral in de stille momenten, in de dingen die niet gezegd hoefden te worden.

Smoking in Silence

They stood there, like statues in the soft rain, both dressed in dark attire. Their faces were calm, their gazes steady, as if they wanted to absorb every detail of the moment. In their hands, they held cigarettes, the only sign of movement as wisps of smoke drifted slowly into the air.

For more than fifty years, they had been inseparable, Marie and Jacques. Their life together hadn’t been filled with words but mostly with silence—a silence that was rich and meaningful, full of all they had experienced together but rarely talked about. They didn’t need words to understand each other’s feelings; a look, a small gesture, a shared cigarette smoked in silence—that was all they needed.

Today, they stood in front of the old city palace, a building as deeply rooted in their history as the trees in the nearby park. Here, over forty years ago, they had first met during a gathering of friends. Jacques had been a quiet, serious man back then, always lingering in the background. Marie had been more lively, with a sharp sense of humor and a quick tongue. But that day, on a cold winter evening, their eyes had met, and that was the beginning of a silent story that would span decades.

They had come to know each other in a time when there was no rush, no pressure to constantly express their feelings. Their relationship was built on simplicity and respect. Jacques had welcomed Marie into his life because she was the only one who didn’t want to change him, who accepted his silence as a fundamental part of who he was.

Years later, when they were married and had a family, their evenings often followed the same ritual: once the children were in bed and the house was quiet, they would stand together on the balcony with a cigarette, looking up at the stars. It was their shared moment of peace, a pause from the busy life that surrounded them. Smoking in silence—it was an odd habit, but one that had meaning for them. Those few minutes of silence were like a conversation without words, a connection only they fully understood.

Now, the children were grown, and the world around them had changed. Smoking had become less accepted, and their circle of friends had dwindled over the years. Yet Jacques and Marie held on to their ritual. Even when Jacques suffered a heart attack, he continued to smoke occasionally, despite his doctor’s warnings. It wasn’t a habit he wanted to give up; it was a part of his life, just as Marie was.

Today was different. They stood here at the city palace because there was a memorial service for an old friend, a man they had both known well. He had been one of the last friends from their youth still alive. His passing had reminded them of their own mortality and had brought an unexpected silence between them, different from the familiar silence they felt at home.

Marie took a deep inhale, held the smoke briefly, and then slowly exhaled. Jacques, standing next to her, did the same, his hands slightly trembling but his grip steady. They exchanged no words, but in their hearts, they shared the same sadness, the same loneliness that came with the loss of a friend, with the realization that their own time might also be drawing near.

“I sometimes wonder how long we’ll be able to keep doing this,” Marie said softly, her eyes focused on the dark stone wall of the building. It was a rare statement from her; she almost never spoke about the future.

Jacques looked over at her, his face unchanged but his eyes gentle and understanding. “As long as we want to,” he replied after a short pause. It was a simple sentence, but in those words lay his promise, his commitment to her. For as long as they chose, they would continue with this quiet ritual, their smoke breaks, their silent moments in which they shared memories without words.

They smoked on in silence, watching people walk by, unaware of the world around them. It was as if they were in their own little universe, untouched by time and reality. The smoke from their cigarettes drifted upward and disappeared into the air, just as the memories of their friend now faded, an echo taken along in silence.

When the cigarettes were finished, Marie carefully pinched the stub between her fingers and placed it in her bag. She had never wanted their smoke breaks to pollute the world; their ritual was something intimate, and she wanted to leave no traces, no signs of impermanence. Jacques followed her example, not throwing his cigarette on the ground but placing the stub in an old tin he always carried with him.

“Shall we go?” he asked, in the same calm tone he always used.

Marie nodded, slipped her arm through his, and together they walked away from the building that held so many of their shared memories. In silence, as always.

They both knew that a day would come when one of them would stand alone, with no one to share a cigarette with, no one to share the silence. But that thought didn’t need to be spoken today. Today was enough.

And so they walked away, smoking in silence, determined to cherish every shared minute for as long as they could, knowing that the value of a life lay not only in words but especially in the quiet moments, in the things that didn’t need to be said.

The End

Ai CLONE OF THIS PHOTO