22-04-2018 | The Café of Lost Stories ♦

High Resolution Photo by Ofoto Ray **

LOST IN DIEMEN 258

JPG 4761x3061 px

“Cafétaria van Verloren Verhalen”

In een knusse, kleine koffiebar verscholen in de rustige straten van een oud stadje, stond een meisje achter de toonbank, verzonken in haar werk. De muren om haar heen ademden een verleden vol verhalen; elk hoekje leek zijn eigen geheim te fluisteren. Een antieke open haard met zwart marmeren omlijsting stond imposant in de kamer, zijn witte en blauwe tegeltjes vertelden misschien verhalen van de zee of van het verre buitenland, waar het marmer en de tegels vandaan kwamen. Bovenop de haard stonden oude camera’s, als relikwieën van een tijd waarin foto’s een bijzondere gebeurtenis markeerden en niet zomaar werden weggegooid.

Het meisje was ongeveer begin twintig, met licht golvend haar dat als een zijden gordijn haar gezicht omlijstte. Ze had een zachte, geconcentreerde blik, gericht op de taart die ze aan het snijden was. Haar handen werkten met zorg, bijna als een ritueel, waarbij elk stuk precies even groot werd afgesneden. Een klein boeketje verse bloemen stond in een vaasje naast haar, een speelse vleugje kleur tussen de warme en vintage tinten van de kamer.

Aan de rechterkant van de toonbank stond een krijtbord met sierlijke letters geschreven, waarop de keuzes van de dag stonden: koffie, thee, limonade, en cake. Simpel en zonder pretenties, precies zoals de sfeer van de plek. Het leek alsof dit cafeetje de wereld even stil zette voor degenen die er binnenstapten, een toevluchtsoord van de drukte buiten. Een plek waar de tijd zachter liep, waar mensen weer leerden om te luisteren, zowel naar elkaar als naar zichzelf.

De bar was bekleed met een gebloemd tafelkleed, iets wat je deed denken aan grootmoeders keuken. Het bloemenpatroon met zachte rode en roze tinten gaf de ruimte een huiselijke en nostalgische uitstraling. Hier was geen plaats voor strakke lijnen en moderne minimalisme; deze plek was een knusse omhelzing voor de verloren zielen die even wilden ontsnappen aan het hectische leven daarbuiten.

Een oude klant, een man met grijze haren en een strohoed, zat in een van de comfortabele fauteuils bij het raam, nipte bedachtzaam aan zijn kop koffie. Hij was een vaste klant, altijd met een glimlach en een vriendelijk woord voor het meisje achter de toonbank. Hij had haar zien opgroeien, want het café was ooit van haar moeder geweest. Ze was hier als klein meisje begonnen, hielp haar moeder met het uitserveren van koffie en het afvegen van tafels, en had hier ongetwijfeld haar eerste thee leren drinken.

Vandaag was echter bijzonder. Het was de eerste keer dat ze hier alleen stond, zonder de hulp van haar moeder, die nu naar een ver land was verhuisd om daar een nieuw avontuur te beginnen. Het meisje had het café met trots overgenomen, vastbesloten om de magie van de plek te bewaren en toch iets van zichzelf toe te voegen. Ze keek op, glimlachend naar de man met de strohoed, terwijl hij haar stilletjes observeerde, alsof hij terugdacht aan al die momenten die hij hier had doorgebracht, jaar na jaar, in een tijd waarin het café een rustpunt was geweest tijdens zijn vele reizen door het land.

Naast de open haard stond een klein kastje met enkele antieke boeken en een stapel handgeschreven brieven. Het waren brieven van reizigers die ooit hun verhaal in dit café hadden achtergelaten, als een soort anonieme bekentenis of een kort moment van openhartigheid. Het meisje had een diepe liefde voor deze verhalen; elke brief en elk boek was een schat. Soms, op rustige dagen, nam ze een van de brieven en las die bij een kop thee, zich voorstellend hoe die onbekende schrijvers ooit hier gezeten hadden, misschien met dezelfde blik in hun ogen als zij nu had.

Ze werd uit haar gedachten gehaald door het geluid van de deurbel. Een jonge vrouw kwam binnen, met een verlegen glimlach en een camera om haar hals. Ze keek om zich heen, alsof ze de sfeer probeerde op te nemen, en liep aarzelend naar de toonbank.

"Mag ik een kop koffie, alsjeblieft?" vroeg ze zacht.

"Zeker," antwoordde het meisje, en begon direct een kop koffie te zetten. De geur van versgemalen bonen vulde de kamer, en de jonge vrouw keek er zichtbaar van op. Terwijl ze wachtte, streek ze met haar vingers over het bloemenpatroon van het tafelkleed, een klein gebaar dat haar duidelijk comfort bood.

"Dit is een prachtige plek," zei ze na een korte stilte. "Het voelt... speciaal. Alsof het vol herinneringen zit."

Het meisje glimlachte en knikte. "Dat is het ook. Mijn moeder heeft dit café ooit geopend, en nu probeer ik het in stand te houden. Er komen hier zoveel mensen met verhalen, zoveel mensen die iets achterlaten. Het voelt alsof elke herinnering hier een plekje krijgt."

De vrouw nam haar kop koffie en koos een plekje bij het raam, naast de man met de strohoed. Ze keek even naar hem, knikte vriendelijk, en richtte haar aandacht toen op haar camera, alsof ze het moment vast wilde leggen. Misschien zag ze in dit café iets wat haar raakte, iets wat haar inspireerde.

Langzaam liep de dag verder, en het meisje bleef rustig haar werk doen. Af en toe glimlachte ze naar haar klanten, wisselde ze een paar woorden uit, en maakte ze voorzichtig en met aandacht de kopjes schoon. Voor haar was dit niet zomaar werk; het was een manier van leven, een ritme dat ze in haar hart voelde. De tijd leek hier zachter te tikken, de zon scheen door de ramen en wierp warme strepen op de vloer.

Rond het middaguur kwamen er een paar vaste klanten binnen, een jong stel dat altijd dezelfde plek uitkoos in een hoekje van het café. Ze deelden een taartpunt en fluisterden zachtjes, alsof ze in hun eigen wereld waren. En ergens was dat ook zo; dit café bood een schuilplaats, een ruimte om te ademen en even stil te staan. Het meisje schonk glimlachend nog een paar kopjes koffie in, met een gevoel van voldoening dat moeilijk in woorden te vangen was.

Het was alsof de tijd hier een cirkel vormde, telkens opnieuw. Verhalen kwamen en gingen, gezichten veranderden, maar de essentie van het café bleef. De geur van koffie, de warmte van de open haard, de verstilde geheimen in de brieven – ze smolten samen tot een plek waar mensen zichzelf konden vinden, al was het maar voor even.

"The Café of Lost Stories"

In a cozy, small coffee shop hidden in the quiet streets of an old town, a young woman stood behind the counter, absorbed in her work. The walls around her breathed a past full of stories; every corner seemed to whisper its own secret. An antique fireplace with a black marble mantle stood imposingly in the room, with white and blue tiles that perhaps told tales of the sea or distant lands where the marble and tiles had once been crafted. On top of the mantel sat old cameras, relics of a time when photos marked special moments, cherished and never discarded casually.

The girl was in her early twenties, with softly wavy hair that framed her face like a silk curtain. She had a gentle, focused expression as she carefully sliced a cake. Her hands moved with care, almost like a ritual, ensuring each piece was precisely the same size. A small bouquet of fresh flowers stood in a vase beside her, a playful touch of color among the warm, vintage hues of the room.

To the right of the counter, a chalkboard displayed the day’s menu in graceful letters: coffee, tea, lemonade, and cake. Simple and unpretentious, just like the ambiance of the place. It seemed that this little café could pause the world for those who entered, a haven from the busyness outside. A place where time moved more gently, where people could learn to listen again—to one another and to themselves.

The counter was draped with a floral tablecloth, evoking memories of a grandmother’s kitchen. The floral pattern, in soft reds and pinks, gave the room a homely and nostalgic look. There was no space here for sharp lines or modern minimalism; this place was a warm embrace for the lost souls seeking a brief escape from the hectic life outside.

An older man, with gray hair and a straw hat, sat in one of the cozy armchairs by the window, sipping his coffee thoughtfully. He was a regular, always offering a smile and a kind word to the girl behind the counter. He had watched her grow up, for the café had once belonged to her mother. She had started here as a little girl, helping her mother serve coffee and wipe tables, and she had likely tasted her first tea right here.

Today, however, was special. It was the first time she was here alone, without her mother’s guidance. Her mother had moved to a faraway land to start a new adventure, and the girl had proudly taken over the café, determined to preserve its magic while adding a touch of her own. She looked up, smiling at the man with the straw hat as he quietly observed her, as if reminiscing about all the moments he had spent here, year after year, when the café had been his refuge during his many travels across the country.

Next to the fireplace stood a small cabinet with some antique books and a stack of handwritten letters. They were letters from travelers who had once left their stories in this café, like anonymous confessions or brief moments of openness. The girl had a deep love for these stories; every letter and book was a treasure. Sometimes, on quiet days, she would take a letter and read it over a cup of tea, imagining how these unknown writers had once sat here, perhaps with the same look in their eyes that she now had.

Her thoughts were interrupted by the sound of the doorbell. A young woman entered, with a shy smile and a camera around her neck. She looked around, as if trying to soak in the atmosphere, and walked hesitantly to the counter.

“Could I have a coffee, please?” she asked softly.

“Of course,” the girl replied, and immediately began preparing a cup. The scent of freshly ground beans filled the room, and the young woman looked visibly moved. While she waited, she ran her fingers over the floral pattern of the tablecloth, a small gesture that seemed to bring her comfort.

“This is a beautiful place,” she said after a brief silence. “It feels... special. Like it’s full of memories.”

The girl smiled and nodded. “It is. My mother opened this café, and now I’m trying to keep it alive. So many people come here with stories, so many leave something behind. It feels like every memory has found a place here.”

The woman took her coffee and chose a seat by the window, next to the man with the straw hat. She glanced at him, nodded politely, and then focused on her camera, as if she wanted to capture the moment. Perhaps she saw something in this café that moved her, something that inspired her.

Slowly, the day moved on, and the girl continued her work in quiet contentment. She occasionally smiled at her customers, exchanged a few words, and carefully cleaned the cups with a sense of satisfaction that was hard to express in words. For her, this wasn’t just work; it was a way of life, a rhythm that she felt in her heart. Here, time seemed to tick more softly, the sun cast warm rays through the windows, and the light made gentle patterns on the floor.

Around noon, a few regular customers came in—a young couple who always chose the same corner seat in the café. They shared a slice of cake and whispered softly to each other, as if they were in their own world. And in a way, they were; this café offered a sanctuary, a space to breathe and pause for a moment. The girl, smiling, poured a few more cups of coffee, feeling a quiet fulfillment in her heart.

It was as if time formed a circle here, repeating itself. Stories came and went, faces changed, but the essence of the café remained. The aroma of coffee, the warmth of the fireplace, the quiet secrets hidden in the letters—all blended together into a place where people could find themselves, if only for a brief moment.