23-09-2017 | Happiness in the Little Things ♦

High Resolution Photo by Ofoto Ray **

LOST IN DIEMEN 267

JPG - 4481x2896 px - 300 dpi

Geluk in de Kleine Dingen

Het was een zonnige, windstille zaterdagmiddag in het kleine stadje Weesp. De herfst was al voelbaar, maar de zon gaf nog voldoende warmte om zonder jas de kermis op te gaan. Het hele plein was gevuld met kraampjes, attracties en mensen die zich door het vrolijke rumoer heen bewogen. Er hing een geur van versgebakken friet, olie en suiker door de lucht, die gemengd werd met de lichte, zoete geur van suikerspin. Kinderen gilden, suikerspinnen in de hand, terwijl ze van de ene naar de andere attractie renden.

Henk en Marja, een echtpaar van in de vijftig, stonden voor een felroze frietkar met het opschrift "Lekkere Frietjes" op een krijtbord. Ze hadden geen haast en stonden daar alsof ze elk detail van de kermis in zich wilden opnemen. Henk, een stevige man met een bourgondische uitstraling, droeg een bordeauxrood T-shirt met een vage, bijna onleesbare tekst erop. Hij had een groene koeltas in zijn hand, die hij, zoals altijd, overal mee naartoe sleepte. Marja, met haar bordeauxrode glinsterende blouse en haar zwarte tas over de schouder, hield een bakje friet in haar hand. Ze had net een flinke hap genomen, en de mayonaise bleef nog een beetje aan haar lip hangen.

"Ze zijn echt goed vandaag, Henk," zei ze met haar mond halfvol, terwijl ze met een servetje de saus wegveegde. Haar ogen glinsterden van vreugde; voor haar voelde de kermis altijd een beetje als thuiskomen.

Henk keek haar schuin aan en haalde zijn schouders op. "Het is maar friet, Marja. Hoe speciaal kan het zijn?" Zijn toon was licht spottend, maar zijn ogen hadden dezelfde twinkeling. Hij nam zelf ook een frietje van haar overvolle bakje en proefde. "Ja, oké… ze zijn best goed," gaf hij toe, terwijl hij zijn schouders nonchalant ophaalde.

Om hen heen was de kermis in volle gang. Kinderen gilden van plezier op de draaimolen, moeders sjouwden met knuffels die hun kinderen net gewonnen hadden, en een straatmuzikant speelde accordeonmuziek die door het hele plein te horen was. De sfeer was vrolijk, uitgelaten, en de gesprekken en lachsalvo's klonken door elkaar heen als een symfonie van het alledaagse leven.

"Ik herinner me nog die kermissen van vroeger," begon Marja. Ze keek naar de mensen om hen heen en haalde wat nostalgische herinneringen op. "Weet je nog, Henk? Toen we nog jong waren en die grote kermis in Purmerend hadden? Jij was altijd gek op die suikerspin. En ik moest altijd lachen omdat je er altijd zo'n bende van maakte."

Henk grinnikte. "Ja, jij vond dat altijd prachtig. Die suikerspin was ook altijd enorm. Ik had suiker in mijn baard, op mijn shirt, zelfs in mijn wenkbrauwen. En jij maar lachen." Hij keek haar even aan met een glimlach en gaf haar een speelse tik tegen haar schouder. "Maar ik herinner me ook dat jij altijd minstens drie keer in de botsauto’s wilde. Wat vond je dat leuk, hè?"

Marja knikte. "Oh, die botsauto's! Daar kon ik echt niet genoeg van krijgen. Jij werd altijd een beetje groen als we er te lang in zaten, maar je bleef toch altijd voor mij instappen." Ze keek hem even aan, haar ogen gevuld met warmte en een vleugje bewondering. "Dat is toch echte liefde, Henk. Botsauto's in, botsauto's uit, en dat voor mij."

Ze stonden nog steeds voor de frietkraam, en er waren inmiddels wat mensen langs hen heen gelopen. Sommige kinderen keken hen even aan, wellicht nieuwsgierig naar de twee volwassenen die zo uitgebreid bij de frietkraam stonden, alsof er niets anders op de kermis te doen was. Voor Henk en Marja was dit echter het hart van hun uitje; het was hun moment om even stil te staan, te genieten en herinneringen op te halen.

"Moet je al die attracties zien," zei Henk, terwijl hij om zich heen keek. "Vroeger had je gewoon de draaimolen en de botsauto’s. Nu heb je van die dingen die je over de kop gooien. Wie wil dat nou?"

Marja lachte. "Ja, en dan die schreeuwerige muziek erbij. Alsof het niet al spannend genoeg is om daar in te zitten." Ze schudde haar hoofd. "Dat is niets voor ons, Henk."

"Nee," antwoordde Henk beslist, terwijl hij nog een frietje uit haar bakje pakte. "Laat mij maar gewoon bij de friet en de suikerspin. Daar word ik tenminste niet misselijk van."

Ze lachten samen, genietend van hun eenvoudige plezier. Een paar meter verder stond een groep jongeren, luid lachend en zich voorbereidend om in een enorme achtbaan te stappen die hen metershoog de lucht in zou schieten. Henk en Marja keken ernaar en grinnikten. Ze wisten dat die tijd voor hen voorbij was, maar het deerde hen niet. Ze hadden elkaar, hun bakje friet, en het was goed zo.

Ondertussen kwamen er meer mensen aanlopen. Een paar ouders met jonge kinderen stopten voor de frietkar en bestelden ook een portie. Een klein meisje keek Marja verlegen aan terwijl ze een suikerspin in haar hand hield, die bijna net zo groot was als haar hoofd. Marja lachte vriendelijk naar het meisje en kreeg een kleine glimlach terug.

"Zie je dat meisje? Dat was ik vroeger," zei Marja zachtjes tegen Henk. "Zo blij met een simpele suikerspin."

Henk knikte. "En ik stond daar, zoals nu, te wachten tot jij klaar was met je suikerspin zodat we naar de botsauto's konden."

Marja gaf hem een speelse duw. "Alsof je er zelf niet van genoot!"

Ze bleven nog even staan, genietend van het zicht op de kermis. Henk zette zijn tas op de grond en leunde er nonchalant tegenaan. Hij keek om zich heen, nam de kleuren, geuren en geluiden in zich op. Het was een stukje jeugd dat ze weer even konden herbeleven, al was het dan zonder de wilde ritjes in de attracties.

“Denk je dat we oud worden, Henk?” vroeg Marja ineens, terwijl ze nog een frietje nam. Haar toon was opeens iets serieuzer.

Henk haalde zijn schouders op. “Misschien worden we wat ouder, ja, maar oud? Ach, we zijn nog steeds hier, op de kermis, met een bakje friet in onze handen. Het voelt voor mij nog net zoals vroeger.”

Marja glimlachte. “Ja, dat is waar. Zolang we dit soort dingen nog samen kunnen doen, blijven we jong in mijn ogen.”

Een paar jonge tieners liepen langs hen heen en keken hen even aan. Voor de tieners was het waarschijnlijk een vreemd gezicht: een wat ouder stel, zonder kinderen, zonder haast, gewoon samen genietend van hun friet. Maar voor Henk en Marja was dit alles wat ze nodig hadden. De rest was ruis.

“Laten we zo een rondje lopen,” stelde Henk voor. “Misschien zijn er nog wat leuke kraampjes met prullaria. Jij houdt daar altijd zo van.”

Marja keek hem verrast aan. “Dacht je dat ik weer iets zou kopen?”

“Vast wel,” antwoordde Henk grijnzend. “Jij kunt nooit met lege handen thuiskomen. Straks zie je weer een of ander beeldje, of een magnetisch armbandje of iets wat ‘helpt tegen stress’.”

Marja lachte hardop. “Ja, en dan leg ik het na een week ergens in een la en vergeet ik dat het überhaupt bestaat.”

Maar Henk schudde zijn hoofd. “En toch… die momenten zijn onbetaalbaar. Ik zie je stralen als je iets nieuws hebt. Het gaat niet om wat het is, maar om hoe gelukkig het je maakt, al is het maar even.”

Marja kneep zachtjes in zijn hand. “Jij begrijpt me echt, hè?”

Henk gaf haar een knipoog. “We zijn al zoveel jaren samen, Marja. Ik zou onderhand alles van je moeten weten, toch?”

Samen liepen ze verder, het kermisterrein rond, hun lege frietbakje achterlatend bij een prullenbak. Ze stopten bij een kraampje met handgemaakte sieraden, een ander kraampje met nostalgische prullen en nog een kraampje met kleurrijke doeken. En natuurlijk kon Marja het niet laten om een klein, handgemaakt armbandje te kopen. Henk zuchtte quasi-geërgerd, maar kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zag hoe blij ze was met haar vondst.

Uiteindelijk kwamen ze weer bij het beginpunt van de kermis, waar de felroze frietkar stond. Ze hadden genoeg gezien en gelopen. Ze hadden gelachen, herinneringen opgehaald en genoten van het moment. Voor hen was de kermis meer dan alleen attracties en friet; het was een moment om hun geschiedenis opnieuw te beleven, herinneringen op te halen aan tijden die zowel dichtbij als ver weg leken, en simpelweg even samen te zijn zonder de afleidingen van het dagelijkse leven.

Toen ze bij de uitgang van het terrein kwamen, bleef Marja even staan en keek om. Ze liet haar ogen glijden over de attracties, de kleurrijke kraampjes en de mensen die door elkaar heen krioelden. Ze zuchtte zachtjes, met een gevoel van weemoed.

"Wat is er, Marja?" vroeg Henk, terwijl hij naast haar stopte.

Marja glimlachte en haalde haar schouders op. "Niets bijzonders, denk ik. Ik voel me gewoon… dankbaar. Dat we dit nog steeds samen kunnen doen. En dat we na al die jaren nog steeds gelukkig zijn met de simpele dingen."

Henk knikte instemmend. "Ja, ik denk dat dat het geheim is, Marja. Genieten van de simpele dingen. Friet, suikerspin, een wandeling over de kermis… en vooral: elkaar."

Ze keken elkaar aan en even was het alsof de hele kermis rondom hen stilviel. Het lawaai, de gillende kinderen, de muziek, alles verdween voor een kort moment. Het was alleen zij tweeën, een echtpaar dat al zoveel jaren samen was, en dat ondanks de tijd en de uitdagingen van het leven, nog steeds samen kon lachen en genieten.

Terwijl ze verder liepen, stak Marja haar arm door die van Henk en leunde licht tegen hem aan. "Denk je dat we dit volgend jaar weer doen?" vroeg ze zachtjes.

Henk keek haar aan met een speelse glimlach. "Als we nog kunnen lopen en friet kunnen eten, dan staan we hier volgend jaar weer, schat." Hij kneep zachtjes in haar arm. "En misschien zelfs het jaar daarna. En daarna."

Marja lachte. "Je hebt gelijk. En misschien, als we oud en grijs zijn, zitten we wel op een bankje te kijken naar de kermis, terwijl we onze verhalen doorvertellen aan onze kleinkinderen. Vertellen over hoe we ooit samen in de botsauto's zaten, en over hoe jij altijd de grootste suikerspin uitzocht."

"Dat lijkt me prachtig," zei Henk, en hij voelde een warme gloed van binnen. Het idee van samen oud worden, herinneringen blijven maken, en die ooit delen met een nieuwe generatie… Het was precies wat hij wilde.

Ze verlieten het terrein, stapten in hun kleine blauwe auto en reden in stilte naar huis. De zon begon al iets lager te staan, en de lucht kreeg een warme, oranje gloed. Het licht viel door de autoramen en verlichte hun gezichten, waarbij hun rimpels en glimlachen oplichtten. Het was alsof ze even badend in het gouden licht van hun gezamenlijke verleden zaten.

"Zin in een kopje koffie thuis?" vroeg Marja toen ze bijna bij hun huis waren.

Henk knikte. "Met een koekje erbij. Dat hoort erbij na zo'n dag, toch?"

"En misschien een stukje chocola?" voegde Marja ondeugend toe, terwijl ze haar wenkbrauwen optrok.

Henk schudde lachend zijn hoofd. "Jij en je chocolade. Straks kunnen we niet meer door de deur!"

Marja lachte hardop. "Ach, zolang jij me nog mooi vindt, Henk, is het mij best."

"Jij blijft altijd mooi voor mij, Marja. Dat weet je toch wel?" zei Henk zachtjes, terwijl hij even zijn hand op haar knie legde. Het was een simpel gebaar, maar vol van liefde en waardering.

Eenmaal thuis pakten ze samen de kopjes en gingen ze in de achtertuin zitten. De lucht was koel, maar de zon gaf nog net genoeg warmte. Ze zaten daar, zwijgend, genietend van de rust die volgde op de drukke dag. De kermisgeluiden waren vervangen door het zachte geritsel van de bladeren en het gezang van een paar vroege avondvogels.

"Zouden we altijd zo gelukkig blijven, denk je?" vroeg Marja, terwijl ze een slok van haar koffie nam.

Henk keek haar aan, zijn ogen warm en geruststellend. "Geluk zit niet in grote dingen, Marja. Het zit in momenten zoals deze. Samen zijn, genieten van een kopje koffie in de tuin, en weten dat je elkaar hebt. Zolang we dat hebben, blijven we gelukkig."

Marja knikte en legde haar hand op die van hem. Ze wisten beiden dat het leven niet altijd makkelijk was geweest. Ze hadden hun ups en downs gekend, net als elk ander stel. Maar ze hadden altijd aan elkaar vastgehouden, door dik en dun. En nu, op dit moment, voelde alles precies zoals het hoorde te zijn.

De zon zakte verder en wierp lange schaduwen over de tuin. Hun kopjes waren leeg en de avond viel zachtjes in. Maar in hun hart bleef het warm en licht, een stille vreugde die hen herinnerde aan wat echt belangrijk was.

En terwijl de eerste sterren aan de hemel verschenen, pakten Henk en Marja hun kopjes op, gaven elkaar een kus, en gingen samen naar binnen.

Happiness in the Little Things

It was a sunny, windless Saturday afternoon in the small town of Weesp. Autumn was in the air, but the sun still provided enough warmth to go to the fair without a coat. The entire square was filled with stalls, attractions, and people moving through the cheerful bustle. A smell of freshly fried fries, oil, and sugar wafted through the air, mixed with the light, sweet scent of cotton candy. Children were screaming, cotton candy in hand, as they ran from one ride to the next.

Henk and Marja, a couple in their fifties, stood in front of a bright pink food truck with a chalkboard sign that read “Delicious Fries.” They had no rush and stood there as if they wanted to take in every detail of the fair. Henk, a sturdy man with a hearty look, wore a burgundy T-shirt with a vague, almost unreadable slogan. He held a green cooler bag in his hand, which he, as always, carried everywhere. Marja, in her shimmering burgundy blouse with a black handbag slung over her shoulder, held a tray of fries in her hand. She had just taken a big bite, and a bit of mayonnaise lingered on her lip.

“They’re really good today, Henk,” she said with her mouth half-full, wiping the sauce away with a napkin. Her eyes sparkled with joy; for her, the fair always felt a bit like coming home.

Henk looked at her sideways and shrugged. “It’s just fries, Marja. How special can it be?” His tone was slightly teasing, but his eyes held the same sparkle. He grabbed a fry from her overflowing tray and tasted it. “Okay, fine… they’re pretty good,” he admitted, shrugging nonchalantly.

Around them, the fair was in full swing. Children were laughing on the merry-go-round, mothers lugged giant stuffed animals their kids had just won, and an accordion player played music that could be heard all over the square. The atmosphere was lively, cheerful, with conversations and bursts of laughter weaving together like a symphony of everyday life.

“I remember those fairs from way back,” Marja began, looking around at the people and recalling nostalgic memories. “Remember, Henk? When we were still young and there was that big fair in Purmerend? You always loved that cotton candy. And I’d always laugh because you’d make such a mess of it.”

Henk chuckled. “Yeah, you thought it was hilarious. That cotton candy was always enormous. I’d end up with sugar in my beard, on my shirt, even in my eyebrows. And you’d just keep laughing.” He looked at her with a smile and gave her a playful nudge on her shoulder. “But I also remember that you’d insist on going in the bumper cars at least three times. You loved that, didn’t you?”

Marja nodded. “Oh, those bumper cars! I could never get enough of them. You always started looking a bit green if we stayed too long, but you still got in each time for me.” She looked at him, her eyes filled with warmth and a touch of admiration. “Now, that’s true love, Henk. Going in the bumper cars over and over, just for me.”

They stood there in front of the food truck, and a few people had already walked past them. Some children looked at them, perhaps curious about the two adults who stood chatting so extensively at the food stall, as if there was nothing else to do at the fair. But for Henk and Marja, this was the heart of their outing; it was their moment to stand still, enjoy, and relive old memories.

“Look at all these rides,” said Henk, glancing around. “Back in the day, we just had the merry-go-round and the bumper cars. Now they’ve got those things that flip you upside down. Who’d want that?”

Marja laughed. “Yeah, and with that blaring music too. As if it’s not thrilling enough to sit in one of those.” She shook her head. “That’s not for us, Henk.”

“No,” Henk replied decisively, grabbing another fry from her tray. “I’ll stick to fries and cotton candy. At least they don’t make me feel sick.”

They laughed together, enjoying their simple pleasure. A few meters away, a group of teenagers were preparing to get into a massive roller coaster that would shoot them up high into the air. Henk and Marja watched and chuckled. They knew that time had passed for them, but they didn’t mind. They had each other, their tray of fries, and that was enough.

Meanwhile, more people arrived. A few parents with young children stopped at the food truck and also ordered a portion. A little girl glanced shyly at Marja while holding a cotton candy nearly as big as her head. Marja smiled warmly at the girl and got a small smile in return.

“See that girl? That used to be me,” Marja whispered to Henk. “So happy with a simple cotton candy.”

Henk nodded. “And there I was, just like now, waiting for you to finish your cotton candy so we could go to the bumper cars.”

Marja gave him a playful push. “As if you didn’t enjoy it yourself!”

They stayed there for a while longer, enjoying the view of the fair. Henk put his bag down on the ground and leaned against it nonchalantly. He looked around, taking in the colors, smells, and sounds. It was a piece of their youth they could relive for a moment, even if they didn’t go on the wild rides anymore.

“Do you think we’re getting old, Henk?” Marja asked, popping another fry in her mouth. Her tone was suddenly a bit more serious.

Henk shrugged. “Maybe we’re getting a bit older, yeah, but old? Nah. We’re still here, at the fair, with a tray of fries in our hands. It feels just like it used to.”

Marja smiled. “Yeah, you’re right. As long as we can still do things like this together, we’ll stay young in my eyes.”

A few young teenagers walked past them, glancing their way. To the teenagers, it was probably an odd sight: an older couple, without kids, no rush, simply enjoying their fries together. But for Henk and Marja, this was all they needed. The rest was just noise.

“Let’s take a little stroll,” Henk suggested. “Maybe there are some fun stalls with trinkets. You always like that.”

Marja looked at him, surprised. “Did you think I’d buy something again?”

“Of course,” Henk replied with a grin. “You never go home empty-handed. Soon you’ll spot some little figurine or a magnetic bracelet or something that ‘reduces stress.’”

Marja laughed aloud. “Yes, and then I’ll stick it in a drawer after a week and forget it ever existed.”

But Henk shook his head. “And still… those moments are priceless. I see you light up when you find something new. It’s not about what it is, but how happy it makes you, even if it’s just for a while.”

Marja squeezed his hand gently. “You really do understand me, don’t you?”

Henk winked. “We’ve been together for so many years, Marja. I should know everything about you by now, shouldn’t I?”

They walked further, circling the fairground, leaving their empty tray of fries by a trash can. They stopped at a stall with handmade jewelry, another with nostalgic knickknacks, and another with colorful scarves. And of course, Marja couldn’t resist buying a small, handmade bracelet. Henk sighed in mock exasperation but couldn’t suppress a smile when he saw how happy she was with her find.

Eventually, they reached the entrance of the fair again, where the bright pink food truck still stood. They had seen enough, had laughed, reminisced, and enjoyed the moment. For them, the fair was more than just rides and fries; it was a chance to relive their history, to remember times that felt both close and far away, and to simply be together without the distractions of daily life.

As they reached the exit, Marja stopped for a moment and looked back. Her eyes lingered over the rides, the colorful stalls, and the people bustling around. She sighed softly, a feeling of nostalgia washing over her.

“What’s wrong, Marja?” Henk asked, stopping beside her.

Marja smiled and shrugged. “Nothing in particular, I think. I just feel… grateful. That we can still do this together. And that after all these years, we’re still happy with the simple things.”

Henk nodded. “Yes, I think that’s the secret, Marja. Finding joy in the little things. Fries, cotton candy, a walk around the fair… and, most of all: each other.”

They looked at each other, and for a brief moment, it was as if the whole fair around them fell silent. The noise, the children screaming, the music, everything disappeared. It was just the two of them, a couple that had been together for so many years, and who, despite time and life’s challenges, could still laugh and enjoy each other’s company.

As they walked further, Marja slipped her arm through Henk’s and leaned lightly against him. “Do you think we’ll be back here next year?” she asked softly.

Henk looked at her with a playful smile. “If we can still walk and eat fries, we’ll be here next year, love.” He squeezed her arm gently. “And maybe even the year after. And year after that.”

Marja laughed softly. “And maybe, when we’re old and gray, we’ll sit on a bench, watching the fair, telling our stories to our grandchildren. Telling them about how we used to ride the bumper cars together and how you always picked out the biggest cotton candy.”

“That sounds wonderful,” Henk said, feeling a warm glow inside. The thought of growing old together, continuing to make memories, and someday sharing those memories with a new generation… it was exactly what he wanted.

They left the fairground, stepped into their small blue car, and drove home in comfortable silence. The sun was beginning to set, casting a warm, orange glow over the landscape. The light filtered through the car windows, illuminating their faces and highlighting the lines and smiles they had gathered over the years. It was as if they were bathed in a golden light of shared memories.

“Fancy a cup of coffee at home?” Marja asked as they neared their house.

Henk nodded. “With a biscuit. That’s the way to end a day like this, right?”

“And maybe a piece of chocolate?” Marja added playfully, raising her eyebrows.

Henk shook his head, laughing. “You and your chocolate. Pretty soon, we won’t fit through the door anymore!”

Marja laughed out loud. “As long as you still find me beautiful, Henk, I don’t care.”

“You’ll always be beautiful to me, Marja. You know that, don’t you?” Henk said softly, placing his hand on her knee for a moment. It was a simple gesture, but full of love and appreciation.

Once home, they grabbed their coffee cups and went to sit in the backyard. The air was cool, but the sun provided just enough warmth. They sat there in silence, enjoying the peace that followed a busy day. The sounds of the fair were replaced by the soft rustling of leaves and the early evening songs of a few birds.

“Do you think we’ll always stay this happy?” Marja asked, taking a sip of her coffee.

Henk looked at her, his eyes warm and reassuring. “Happiness isn’t in big things, Marja. It’s in moments like these. Being together, enjoying a cup of coffee in the garden, knowing that we have each other. As long as we have that, we’ll stay happy.”

Marja nodded and placed her hand on his. They both knew that life hadn’t always been easy. They had faced their ups and downs, just like any other couple. But they had always held on to each other, through thick and thin. And now, in this moment, everything felt exactly as it should.

The sun dipped lower, casting long shadows across the garden. Their cups were empty, and the evening was quietly settling in. But in their hearts, it remained warm and light, a quiet joy that reminded them of what truly mattered.

And as the first stars appeared in the sky, Henk and Marja picked up their cups, shared a kiss, and walked into the house together.

Ai CLONE OF THIS PHOTO