28-07-2016 | The Man on the Ladder ♦

High Resolution Photo by Ofoto Ray **

The Man on the Ladder - LOST IN PRAGUE 72

JPG - 4490x2692 px

De Man op de Ladder (NL)

Pavel stond zoals elke ochtend op zijn ladder voor het raam van zijn oude huis in Radlik. De muren waren verweerd en de verf bladderde op sommige plekken af. Voor de meeste mensen was het een teken van verval, maar Pavel vond schoonheid in de scheuren, als herinneringen aan een leven dat ooit vol vreugde was.

Radlik was een klein dorp waar iedereen elkaar kende. Pavel was hier geboren en had zijn hele leven in hetzelfde huis gewoond. Jaren geleden, toen hij nog jong was, had hij het huis samen met zijn vrouw Anna opgeknapt. Anna was een vrouw met een aanstekelijke lach en ogen die altijd leken te glinsteren. Samen hadden ze uren besteed aan het schuren, schilderen, en repareren van elk hoekje van hun huis. Voor hen was dit huis niet zomaar een gebouw, het was hun toevluchtsoord, een plek die gevuld was met herinneringen.

Maar Anna was er niet meer. Ze was vijf jaar geleden overleden, en sindsdien voelde het huis soms hol en leeg. Pavel bleef bezig met het huis, als een manier om de herinneringen levend te houden. Elke ochtend klom hij op de ladder, bekeek het huis van boven tot onder, en probeerde de kleinste gebreken te vinden om te repareren. Het gaf hem een doel, iets om zich op te concentreren in plaats van de leegte.

Op een dag, terwijl Pavel bezig was met het afstoffen van het raamkozijn, stopte zijn buurvrouw, mevrouw Novak, even om met hem te praten. Ze was een vrouw van middelbare leeftijd met een vriendelijke glimlach en een nieuwsgierige blik. Ze kende Pavel al jaren en maakte zich wel eens zorgen om hem.

“Goedemorgen, Pavel,” riep ze omhoog. “Wat ben je vandaag weer aan het repareren?”

Pavel keek naar beneden en glimlachte flauwtjes. “Ach, er is altijd wel iets dat wat aandacht nodig heeft,” antwoordde hij. Het was zijn vaste antwoord, en de woorden kwamen automatisch.

Mevrouw Novak keek hem even aan en zuchtte. “Weet je, je bent een van de weinige mensen die ik ken die altijd bezig blijft met zijn huis. Het lijkt wel alsof je nooit rust neemt.”

Pavel knikte. Rust nemen had hij nooit goed gekund. Stilzitten betekende nadenken, en nadenken bracht herinneringen die vaak te pijnlijk waren om onder ogen te zien. “Het is gewoon een oude gewoonte,” mompelde hij.

Na het korte gesprek vervolgde Pavel zijn werk. Hij keek naar het glas in het raam en zag zijn eigen weerspiegeling – een man met grijs haar en diepe rimpels, ogen die moe maar vastberaden waren. Naast zijn spiegelbeeld leek hij soms Anna’s gezicht te zien, alsof ze hem vanuit een andere wereld nog steeds aanmoedigde om door te gaan.

Toen hij de ladder afklom en naar binnen ging, viel zijn blik op een oude doos in de hoek van de kamer. De doos zat vol met brieven en herinneringen uit hun jaren samen. Hij had de doos nooit echt geopend sinds Anna’s overlijden, bang voor de emotionele lading die erin zat. Maar vandaag voelde hij een lichte drang om in die doos te kijken, alsof Anna hem zachtjes aanmoedigde.

Met bevende handen tilde hij het deksel op en vond bovenop een brief die hij al die tijd had vermeden. De brief was in Anna’s handschrift geschreven en leek versleten door de jaren, alsof deze wachtte om gelezen te worden. Hij haalde diep adem en opende de brief.

“Lieve Pavel,” begon het. “Als je dit leest, wil ik dat je weet dat ik nooit echt weg ben. In elk hoekje van ons huis, in elke traan die je huilt, ben ik bij je. We hebben samen zoveel mooie momenten beleefd, en ik weet dat je die zult koesteren. Als je verdrietig bent, kijk dan naar de scheuren en krasjes in de muren – ze vertellen onze verhalen, herinner je dat.”

Pavel slikte. Het was alsof Anna bij hem stond, haar hand op zijn schouder, haar stem zachtjes fluisterend. Hij voelde een warme gloed door zich heen gaan, een gevoel dat hij al jaren niet had gevoeld.

De volgende ochtend stond Pavel weer op de ladder. Maar deze keer voelde het anders. In plaats van het huis proberen te repareren, keek hij er gewoon naar. Hij zag de schoonheid in de imperfecties, de herinneringen die elk detail droegen. Hij besefte dat hij al die jaren het huis probeerde te behouden zoals het ooit was, maar dat de kracht van hun liefde juist in die herinneringen zat, ongeacht de slijtplekken.

De mensen in Radlik zagen de verandering in Pavel. Hij leek zachter, rustiger. De ladder stond nog steeds voor het huis, maar nu was het een symbool van zijn reis naar innerlijke vrede, een herinnering aan Anna die voor altijd in het huis en in hem leefde.

En zo bleef Pavel, de man op de ladder, maar deze keer niet om te repareren – maar om te koesteren.

The Man on the Ladder (EN)

Pavel stood on his ladder as he did every morning, facing the window of his old house in Radlik. The walls were weathered, and the paint peeled in places. To most people, it was a sign of decay, but Pavel saw beauty in the cracks, like memories of a life once full of joy.

Radlik was a small village where everyone knew each other. Pavel had been born here and had lived his whole life in the same house. Years ago, when he was young, he and his wife Anna had renovated the house together. Anna was a woman with an infectious laugh and eyes that always seemed to sparkle. Together, they had spent hours sanding, painting, and repairing every corner of their home. To them, this house was not just a building; it was their sanctuary, a place filled with memories.

But Anna was no longer there. She had passed away five years ago, and since then, the house sometimes felt hollow and empty. Pavel kept himself busy with the house as a way to keep the memories alive. Every morning, he climbed the ladder, looked over the house from top to bottom, and tried to find the smallest flaws to repair. It gave him purpose, something to focus on instead of the emptiness.

One day, while Pavel was dusting the window frame, his neighbor, Mrs. Novak, stopped by to talk to him. She was a middle-aged woman with a warm smile and a curious look. She had known Pavel for years and sometimes worried about him.

"Good morning, Pavel," she called up. "What are you fixing today?"

Pavel looked down and gave a faint smile. "Oh, there's always something that needs attention," he replied. It was his usual answer, and the words came automatically.

Mrs. Novak looked at him for a moment and sighed. "You know, you're one of the few people I know who’s always busy with his house. It's like you never rest."

Pavel nodded. Resting was something he had never been good at. Sitting still meant thinking, and thinking brought memories that were often too painful to face. "It's just an old habit," he muttered.

After the brief conversation, Pavel continued his work. He looked at the glass in the window and saw his own reflection—a man with gray hair and deep wrinkles, eyes that were tired but determined. In his reflection, he sometimes thought he saw Anna's face beside his, as if she were encouraging him from another world to keep going.

When he climbed down the ladder and went inside, his gaze fell on an old box in the corner of the room. The box was full of letters and mementos from their years together. He had never really opened it since Anna's death, afraid of the emotional weight it carried. But today, he felt a faint urge to look inside, as if Anna were gently encouraging him.

With trembling hands, he lifted the lid and found a letter written in Anna's handwriting on top. The letter was worn from age, as though it had been waiting to be read. He took a deep breath and opened it.

"Dear Pavel," it began. "If you're reading this, I want you to know that I'm never truly gone. In every corner of our house, in every tear you shed, I am with you. We shared so many beautiful moments, and I know you'll cherish them. When you’re feeling sad, look at the cracks and scratches in the walls—they tell our stories; remember that."

Pavel swallowed hard. It was as if Anna were there beside him, her hand on his shoulder, her voice softly whispering. He felt a warmth fill him, a feeling he hadn’t experienced in years.

The next morning, Pavel was on the ladder again. But this time, it felt different. Instead of trying to repair the house, he simply looked at it. He saw beauty in the imperfections, the memories each detail carried. He realized that all these years, he had been trying to preserve the house as it once was, but the strength of their love lay in those memories, no matter the wear and tear.

The people in Radlik noticed the change in Pavel. He seemed gentler, calmer. The ladder still stood in front of the house, but now it was a symbol of his journey toward inner peace, a reminder of Anna, who would always live on in the house and in him.

And so Pavel remained, the man on the ladder, but this time not to repair—to cherish.

Ai CLONE OF MY PHOTO